tərləmək

f.

1. Bədəni tərlə örtülmək, tər tökmək, dərinin məsamələrindən tər sızmaq. İstidən tərləmək. Alnı tərləmək. – Bilqeyis həyəcanından tərləmişdi. S. Vəliyev. İşləməyə adət etmədiyindən <Aydının> əlləri tərləyib qabarlaşmışdı. H. Seyidbəyli. // məc. Bir işlə çox və ciddi məşğul olmaq, bir şey üzərində işləməkdən çox yorulmaq. Məsələnin həlli üzərində tərləmək.

2. Çökmüş buxardan nəm olmaq, nəm çəkmək. Hopduqca səhranın gövdəsinə su; Tərlədi qaxsımış bir bədən kimi. S. V.. Qurumağa üz tutmuş ağaclar su içib cana gəldi, torpaq tərləməyə, nəfəs almağa, yenidən dirçəlməyə başladı. Ə. M..

3. Bir tərəfi isti, o biri tərəfi soyuq olan boru, şüşə və s. kimi şeylər üzərində su damlaları əmələ gəlmək; nəmlənmək. Pəncərənin şüşələri tərləyib. İstidən su borusu tərləyib.

4. məc. dan. zar. İstəmədiyi halda xərcləməyə, verməyə məcbur olmaq (pul haqqında). 100 manat tərlədim.

◊ Bığ(ının) yeri (yenicə) tərləmək – bax bığ.